(பழிவாங்கும் முன், பார்க்கும் புன்முகம்)
தமிழென்று நாங்கள் உரக்கக் கூறினோம்,
ஆனால் தமிழனை நாங்கள் ஏமாற்றினோம்.
பேசும் மொழி உணர்வின் சின்னமென்றும்,
பேசும் போதெல்லாம் பிளவுகளே வந்தன.
ஐயம் எனும் நஞ்சை குடித்து வளர்ந்தோம்,
ஐக்கியம் என்னும் அமுதம் மறந்தோம்.
வெறும் வார்த்தையில் மெருகூட்டும் வீரர்கள்,
நட்பில் நேர்மை இல்லாமல் வாடும் உறவுகள்.
மண் பற்றி உரைக்கிறோம், சத்தியம் செய்கிறோம்,
அந்த மண்ணையே விற்றுக் கையூட்டு வாங்குகிறோம்.
கல்வியில் பாரம்பரியம் என்றாலும்,
கற்பதையே வியாபாரமாக்கினோம்.
நாம் ஒருமித்தோம் என்றது ஒரு பழைய வரலாறு,
இப்போது நம் சுவர் நம் இனத்தின் தடையாய்.
ஊர், கோத்திரம், மொத்தமாக விரலடி,
மனிதம் என்ற தேசம் எங்கே சென்றது?
இனி என்ன செய்யலாம் தமிழனே?
உண்மையைப் பார்ப்போம் நம் நிழலிலே.
வடுக்கள் உள்ளோம்; ஆனால் மாறலாம்,
விருட்சமாய் விளங்கலாம் – தூரம் சென்ற பின் திரும்பலாம்!
⸻
இந்தக் கவிதை தமிழினத்தின் எதிர்நோக்கிய சில முக்கியமான உள்நோக்கங்களைப் பேசுகிறது —
பிரிவினை, மனப்பாங்கு, பொய்கள், வஞ்சனை, ஆனால் அதற்குள் மாற்றத்துக்கான விதை எப்போதும் இருக்கிறது
