புலம் பெயர் தமிழர்களின் சோகக் குரல்
(ஏங்கும் ஒரு நெஞ்சின் நிழல்)
வீழ்ந்த மண் விட்டு வீசிச் சென்றோம்,
வேரறுந்த வாக்குகள் போல.
மழை இல்லாத நிலத்தில் வளர,
மனம் மட்டும் நனைந்தது போல்.
தாய்மொழி பேசவே வாய்ப்பு இல்லை,
தாய் மடியும் தொலைவில் போனது.
பாசம் சொல்வதற்கே மொழி தேவை,
அங்கு அந்தப் பாசம் மோசம் ஆனது.
பள்ளிகளில் பிள்ளைகள் பேசுவது,
தமிழ் இல்லை — கனவுகளும் இல்லை.
“மூடாதே அம்மா! தமிழ் பாடம்,”
என்ற வார்த்தைகள் இப்போது இல்லை.
வேலைக்கு விழும் கண்ணீர் கூட,
மண்ணின் வாசல் விட்டு பெயர்ந்ததே!
அங்கிருக்கும் ஒவ்வொரு முகமும்,
உணர்வில்லாத சுவர்களே!
நாமும் மனிதர், நாங்களும் கனவு காண,
உலகம் எங்களை ஏன் புரியாதே?
விட்ட நிலம் நெஞ்சில் வீடு கட்டியும்,
விரிசி வாழும் எங்கள் கதையே!
