சுடுகாட்டின் ஓரத்தில் அமைதியே பேசும்,
கல்லறை ஒன்றில் எழுத்துக்கள் வீழும்.
“இங்கே ஓர் உயிர் உறங்குகிறது,” என,
இடிக்கச் சொல்லாத சத்தமின்றி விழும்.
அந்தக் கல்லறை மட்டும் அல்ல,
அதன் பின்னால் அழுத கண்கள் பல.
தாயின் முலையைக் காணாதக் குஞ்சு,
தந்தையின் தொடுவிழி நிஜமல்ல.
வீரமாய் போனான் என்று சொல்லினும்,
வீழ்ந்த பிறகு வீடு பேசவில்லை.
கண்ணீரில் ஈரமான நாற்காலிகள்,
அம்மாவின் மௌனமும் முடிவடையவில்லை.
மண்ணில் நம்மை புதைத்தாலும்,
நினைவுகள் உண்டென்றே வாழ்கின்றோம்.
ஒரு பெயர், ஒரு நாள், ஒரு முகம்,
கல்லறை மீது கடைசியாக எழுதுகின்றோம்.
இழப்பில் ஈர்ந்த புயல் கதைகள்,
தொலைந்தவரின் நிழல் படங்கள்,
இவைதான் எமக்கு உயிரோடு வாழ,
அந்தக் கல்லறை கூட அழுகிறது நாள்தோறும்.
