ஒரு அழகான காலை. சூரியன் மெதுவாக உதயமாகிக்கொண்டிருந்தான். செந்நிற குட்டை உடை மற்றும் நீல துண்டுடன், சிறிய பெண் உமா வீட்டு முன் தோட்டத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.
அதற்கிடையில், ஒரு சிறிய நாய்க்குட்டி ஓடி வந்தது. அது இளநிறம் உடைய குட்டியானது. தோளில் மடிந்திருந்தது. வயிற்றுப் பசியால் குனிந்து நடந்தது.
“அம்மா… இதோ பாருங்க, ஒரு நாய்க்குட்டி! இது மிகவும் துடிக்காம இருக்கு!” என்று உமா கூவினாள்.
அம்மா ஓடி வந்தார். “அது போற நாய்க்குட்டி போல தெரிகிறது. பசிக்குது போல இருக்கு. கொஞ்சம் பால் கொடுப்போமா?”
உமா உடனே ஓடி பால் கொண்டு வந்தாள். குட்டி நாய் மெல்ல வாய் விட்டு குடித்தது. குடித்த பின் அது உமாவின் காலில் தலை வைத்துக் கொண்டது.
“இது என்னா, இது எனக்கு நன்றி சொல்ற மாதிரி இருக்கே!” என்று உமா சிரித்தாள்.
அதற்குப் பிறகு, அந்த நாய்க்குட்டி தினமும் உமாவை பின்தொடர்ந்தது. பள்ளிக்குச் செல்லும்போதும், வீடு திரும்பும்போதும், விளையாடும்போதும்… அது எப்போதும் உமாவுடன் இருந்தது.
உமா அதை “பொம்மி” என்று பெயர் வைத்தாள். அது ஒரு உண்மையான தோழியாக வளர்ந்தது.
